Certyfikacja dobrowolna na znak bezpieczeństwa „B”
Przed wejściem Polski do Unii Europejskiej potwierdzeniem tego, że wyrób jest bezpieczny był dla wielu wyrobów certyfikat bezpieczeństwa uprawniający producenta do oznakowywania tego wyrobu znakiem bezpieczeństwa „B”. Takiemu oznakowaniu obligatoryjnie podlegały wyroby określone odpowiednim rozporządzeniem Rady Ministrów, a potwierdzenia zgodności z wymaganiami bezpieczeństwa zgodnie z ustawą o badaniach i certyfikacji dokonywały w procesie certyfikacji akredytowane przez Polskie Centrum Akredytacji, niezależne od producenta i użytkownika, jednostki certyfikujące. Przez blisko 15-letnie obowiązywanie zyskał ten znak wielu zwolenników – głównie odbiorców lub użytkowników wyrobów, ale też i wielu producentów.
Po wejściu Polski do Unii Europejskiej certyfikat na znak „B” przestał być dokumentem umożliwiającym wprowadzenie wyrobu na rynek. Zaczęły obowiązywać zasady unijne, wg których to producent, a nie niezależna jednostka potwierdza zgodność produkowanego przez niego wyrobu z wymaganiami zasadniczymi dyrektyw nowego podejścia lub norm zharmonizowanych i umieszcza na wyrobie oznakowanie CE.
Jednak wielu odbiorców w dalszym ciągu preferuje potwierdzenie bezpieczeństwa wyrobu przez jednostkę niezależną. Zaobserwowano w związku z tym tendencję powrotu niektórych producentów do certyfikacji swoich wyrobów na znak bezpieczeństwa „B”.
W związku z powyższym wiele jednostek prowadzących certyfikację wyrobów na znak bezpieczeństwa „B” przed wejściem Polski do Unii Europejskiej zawarło porozumienie z Polskim Stowarzyszeniem na rzecz Badań Technicznych i Atestacji w wyniku, którego postanowiono przywrócić zasady certyfikacji na znak bezpieczeństwa „B” tworząc system certyfikacji dobrowolnej. W tym celu Stowarzyszenie zgłosiło do Urzędu Patentowego wniosek o udzielenie prawa ochronnego na wspólny znak towarowy gwarancyjny „B”. (świadectwo, urząd patentowy)
Na mocy porozumienia Stowarzyszenie prowadzi administrację Znaku i jego promocję, natomiast nadzór merytoryczny nad procesem certyfikacji powierza Radzie jednostek certyfikujących na wspólny znak towarowy gwarancyjny „B”. W skład Rady wchodzą wszystkie jednostki, które podpiszą Umowę-licencję ze Stowarzyszeniem. Zasady działania Rady określa Regulamin Rady jednostek certyfikujących na wspólny znak towarowy gwarancyjny „B”. Prace Rady koordynuje Prezydium Rady. W ramach Rady jednostek certyfikujących funkcjonuje Komitet ds. Wspólnego Znaku Gwarancyjnego „B”, którego zasady działania określa Regulamin Komitetu ds. Wspólnego Znaku Towarowego Gwarancyjnego „B” oraz Komitet odwoławczy.
Zasady certyfikacji na Wspólny Znak Towarowy Gwarancyjny „B” określa Program certyfikacji wyrobów na wspólny znak towarowy gwarancyjny „B” opracowany przez Komitet ds. Wspólnego Znaku Towarowego Gwarancyjnego „B” i przyjęty na posiedzeniu Rady.
Ocena zgodności wyrobów w ramach porozumienia jest prowadzona według modelu, którego podstawowymi elementami są:
1) badania wyrobu,
2) ocena systemu zarządzania dostawcy,
3) nadzór w okresie ważności certyfikatu, obejmujący okresowe kontrole systemu jakości dostawcy oraz badania wyrobów pobranych u dostawcy lub w handlu.
Podstawą certyfikacji są wymagania bezpieczeństwa określone w normach krajowych i międzynarodowych oraz w kryteriach technicznych.
Badania, których wyniki wykorzystywane są w procesie certyfikacji, wykonują uznane za kompetentne przez Jednostki oraz niezależne od dostawcy i odbiorcy laboratoria badawcze.
Jednostki certyfikujące sprawują nadzór nad wydanymi przez siebie certyfikatami poprzez:
1) kontrole warunków organizacyjno-technicznych,
2) nadzór nad sposobem wykorzystywania certyfikatów przez dostawców,
3) badania próbek wyrobów pobranych u dostawcy lub zakupionych w handlu.
Certyfikaty wydawane są na okres do pięciu lat wraz z licencją na stosowanie znaku.